Historia dzisiejszego Krzyża Wielkopolskiego sięga początków XVIII wieku. Wówczas to w 1701 roku u ujścia Drawy i Noteci, właściciel pobliskiego Wielenia Jan Kazimierz Sapieha zakłada wieś, którą nazwano Oleandry Sapieżyńskie. Ponieważ była to zbyt trudna nazwa do wymówienia dla części cudzoziemskich osadników, wkrótce zaczęto używać nazwy Łokacz Mały.

Do 1772 roku wieś leżała w granicach Rzeczypospolitej, jednak w wyniku I rozbioru Polski tereny te przeszły pod panowanie pruskie. Pod koniec wieku XVIII właścicielka Wielenia księżna Joanna Sapieżyna, do której należał także Łokacz Mały sprzedała część swoich dóbr i przeszły one w ręce niemieckie. Od tego czasu zaczęto używać nazwy Łokacz Wielki. Do połowy XIX wieku była to cicha osada, której mieszkańcy zajmowali się uprawą roli i hodowlą zwierząt.

Sytuacja zmieniła się poważnie dopiero w II połowie XIX wieku, w okresie, gdy zaczęto budować linie kolejowe z Poznania do Szczecina w 1848 roku i z Berlina do Bydgoszczy 1851 roku.

Skrzyżowanie linii kolejowych na terenach osady Łokacz stało się faktem. Wkrótce zaczęło przybywać dróg żelaznych - w 1858 roku uruchomiono linie Krzyż - Kostrzyn - Frankfurt n/Odrą. Wówczas po raz pierwszy pojawiła się nazwa Krzyż (niem. Kreuz). Wraz z rozwojem kolei przybywało mieszkańców, a wraz z nimi coraz więcej domów. Początkowo mieszkańcy osady, zarówno do kościoła jak i dzieci do szkoły, musieli chodzić do pobliskiego Łokacza Wielkiego. Trwało to do 1854 roku, kiedy to założono pierwszą szkołę i wybudowano pierwszą salę modlitwy. W 1896 roku można było dojechać z Krzyża do Rogoźna, a w 1899 została poprowadzona linia kolejowa z Krzyża do Człopy, z przedłużeniem do Wałcza (1904). W latach 1912 - 1913 wybudowany został duży kolejowy dworzec przeładunkowy. Na obydwu szlakach wzrastał szybko ruch pasażerski i towarowy. Biorąc pod uwagę fakt, iż potrzeby transportowe były znaczne, w roku 1912 rozpoczęto budowę portu na Noteci, w rejonie Krzyża.

Rozwój kolei żelaznej stymulował rozwój osady. Wraz z powstawaniem linii kolejowych tworzono w osadzie instytucje niezbędne dla funkcjonowania życia. Już w 1851 roku utworzono urząd pocztowy - Ekspedycję Pocztową II klasy, a w roku 1877 w Ekspedycji założono telegraf. W latach 60-tych XIX wieku powstaje drugi urząd pocztowy, dla którego wybudowano specjalne pomieszczenie na dworcu kolejowym. Bardzo ważną instytucją dla funkcjonowania życia społecznego była szkoła. W 1854 roku zarząd kolei przekazał na potrzeby szkolnictwa dom przy ulicy Maybacha (obecnie ulica Reytana). W następnych latach liczba ludności wzrastała, a wraz z nią ilość dzieci i młodzieży. W związku z tym dotychczasowe pomieszczenia szkolne stawały się za małe i co pewien czas przenoszono szkołę do nowych pomieszczeń. Ostatecznie w 1887 roku na terenie należącym do kolei przy ulicy Kościelnej (dzisiaj ulica Sikorskiego) rozpoczęto budowę szkoły. Poświecenie budynku nastąpiło już 15 października 1888 roku. Początkowo uczęszczało tu niewiele dzieci, lecz ich liczba ciągle wzrastała i na początku XX wieku budynek rozbudowano.

Tuż przed wybuchem I wojny światowej w 1913 roku podjęto decyzje o budowie nowej szkoły przy ulicy Wałowej (dzisiaj ulica Sienkiewicza). Zamierzeniom przeszkodził wybuch wojny, jednak już w 1921 roku stanął pierwszy, prowizoryczny budynek, posiadał cztery pomieszczenia klasowe. Obok baraku powstał budynek 2 - piętrowy, który otwarto 14.10.1924 roku, (w tym budynku obecnie znajduje się zespół szkół ogólnokształcących).

W następnych latach, aż do końca lat 20-tych rozbudowywano szkołę, w której mieściła się szkoła średnia i kilka klas szkoły ludowej. W 1936 roku szkoła otrzymała imię Hermana Goringa. Nie ma żadnych dokumentów o nauczycielach pracujących w tej szkole ani liście uczniów, którzy do niej uczęszczali w latach od 1936 - 1945.